De Verdwijnende Trap  is gelegen in het Zocherpark in Utrecht. Hij maakt het een verbinding tussen het museum en het park, tussen park en water, tussen kunst en het leven. De trap wordt bezocht door mensen, planten en dieren. 

Door de treden van de trap te kantelen is het verschil tussen hoog en laag opgeheven.  Bezoekers van het park gebruiken de Verdwijnende Trap om op te zitten, kinderen rennen de schuine treden op en af en honden springen er vanaf de onderste trede in het water. Aan de oever is het een uittreedplaats voor waterfauna en een plek voor eenden om te rusten.

Bewoners en ecologen, verenigd in Vergroening Singel030, beheren op ecologische wijze de trap. Zo is de ruimte naast de het sculptuur en zijn de spleten tussen de traptreden beplant met inheemse soorten. Deze flora en fauna is een typisch Utrechtse signatuur welke ook op Utrechtse werfmuren en de kades van de Stadsbuitengracht voorkomen. Op deze manier betreden ook planten en bijbehorende fauna de trap.

Acht verschillende ecologische zones zijn er te onderscheiden. Zo is er een gradiënt van vochtig naar droog, van licht naar schaduwrijk en van lichtzuur naar kalkhoudend. Aan een zijde van de trap staat er kruidenrijk hooiland en aan de andere zijde staan onder de heesters en bomen in de schaduw stinzenbollen.

Het plantontwerp is van Paul van Kan en Lies König.